%100 orjinal şiirler

gece olunca bir türlü son noktayı koyamadığım şiirler yazmaya başlamıştım küflü duvarlara
ve hiç aşk hayatım olmamıştı
tabi platonik takıldığım kızlar dışında...
birisini özlememiştim gençliğimde.
kara treni görmedim hayatımda
bana hiç haber getirmedi
o kara tren benim için dağlarda salınmadı!..
yaşıtlarım jöleli saçları
ve kısa süreli manitalarıyla
sokaklarda öpüşürken
yada mafyacılık oynarken
ben uzaktan seyretmekle yetiniyordum
bunları ahmet arif kokan şiirlerde dile getiriyordum
pranganın ne olduğunu bilmiyordum
kimse öğretmemişti bugüne kadar.
kimseler okumamıştı şiirlerimi
kimseler yorum yapmamıştı şiirlerime
yüzünü bile görmediğim bi arkadaşımın dışında
onun belki gerçek belki beni kırmamak için yaptığı
iyi olmuş arki süper olmuş arkihç yorumum olmamıştı.
arada sırada telefonumda
yada defterimin bir köşesine yazdığım şiirleri alıp
sanki kendi yazmışçasına hava atanlara hiç karşı çıkmamıştım
çünki baş kaldırıp kavga etmeyi bilmiyordum
hep susmakla yetindim
tek yapabildiğim şiirlerimi hurda yoğını bilgisayarımın bir dosyasında saklamak oldu
insanlarla paylaşmadıktan sonra
ne işe yarayacağını bilmeden saklamak



tamamlanmıyor hiç bir aşk hikayesi
yarım kalıyor her seferinde
ayrılıyor sevgililer umarsızca
birbireriyle artık dost olmuyorlar
çünki ayrılırken kırılıyor kalpler
bu kırıklar sevda parçacıklarıyla değil
ağır dil darbeleriyle oluşuyor
ve aşka olan tüm inançlar
bir bir tükeniyor
insanlar sadece sahip olma duygusuyla yaşıyor
sahip olamadıklarındaysa büyük acılar çektiklerini sanıyorlar
oysaki hayat devam ediyor...



ben senin beni sevebilme ihtimalini seviyodum
ile başlayan çok şiir dinledik platonik aşklarımıza dair
oysa ki öyle bir ihtimal hiç yoktu
ben seni melankonik bir melodi gibi seviyordum
her dinlediğimde kendi yazmadığım
ve her dinlediğimde gözlerimden akan iki damla yaşla
soğuk bir kış günü yaktığım ateştin sen
buz tutan ellerimi ve titreyen ruhumu ısıtmaya çalıştığım
edebiyat defterime seni not alıyordum
her satırda ve her sınav kağıdına seni yazıyordum
oysa ki sen çok uzaktın
ben senin yanıbaşımda olma ihtimalini sevmek zorundaydım çaresizce
yaşamak için aldığım nefestin sen
içime çektikçe daha da işliyordun bedenime
yazdığım şiirlerdin fakat hiç anlatamıyordum seni
sen yarım kalan hayatımdın
asla tamamlayamayacağım yarım kalan hayatım

Hiç kimse diğerinden farklı değildi
Hiçbir aşk hiçbir dost sözünü tutup benimle savaşmadı
Her seferinde daha iyisini bulup çekip gittiler
Bu yüzden sadakatin ne demek olduğunu bilmiyorum
Günlerdir aynalara bakamıyorum
Aynalara bakamıyorum
Çünkü bu ben değilim
Uykusuzluktan gözleri kızarmış
Yorgunluktan çökmüş bu yüz benim olamaz
Ruhum zamana yenik düşmüş ahşap bir konağın yıkıntıları içinde
Can çekişiyor
Bir sigara içimlik hayaller kurardım gecenin kör aydınlıklarında
İlham perilerim birer birer yok oldu
Bitmeyen tiratlarımı yazma çabalarım yüzünden nasırlaşan ellerim
Yasaklı cümlelerimi kağıtlara dökmüyor artık



Herkes uyurken ben usul usul ağlardım
Ben hiç bana sahip olmamıştım
Hep başkalarının hayatlarını yaşamıştım
Okul öncesinde ailemin istediği
İlk okulda öğretmenimin istediği
Lisede arkadaşlarımın istediği
Üniversitede hayatın istediği
Hiç kendime ait hayallerim olmamıştı
Sürekli başkaları olmaya çalışmaktan
Hayal kurmaya vaktim yoktu
Siyaset yapmayı kimse öğretmedi
Aynı anda hem başkası hem kendim olamamıştım
Uyumayı bilmiyordum
Sadece gözlerini kapatmak sanıyordum
Halbuki uyumak hayal kurmakmış
Rüya görmekmiş
Sabahları uyanır uyanmaz rüya tabirlerine bakıp
Acaba bu rüya ne dediğim bir rüyaya sahip olmadım
Sadece başkalarının rüyalarını ve yorumlarını dinledim
Fallara inanmak istemiştim
Ve hiçbir falımda 3 vakte kadar kendim olacağım çıkmamıştı
Tek düze bir hayattan uzaklaşamıyordum
Bilmediğim bir zaman diliminde bir şeyler söyleyip
Bilmediğim başka bir zaman diliminde yine aynı şeyleri söylüyordum…





elimde eski bir aşktan kalma sevda parçacıkları
yüzümde yılların verdiği yorgunluk var
gözlerimde ki yaş hiç bir şeyi değiştirmeyecek
sen yine gideceksin
durduramayacağımı biliyorum
ne desem boş
farklı hayaller kurduk yanlış beklentiler içindeydik
umutkarımız tükendi
ikimizde mutsuzduk
karbonmonoksit bir son bahar günü tanışmıştık
bir nefeslik hayalerimizin peşindeydik
bitmeyen cümleler kurduk yalan gülücüklerle
bilmeni istediğim bir şey var
seni deli gibi seviyorum
mecnun olup çöllere düşmedim
ferhat olup dağları delmedim
ama
sonsuz denizlere haykırdım seni
ve ölümsüz şiirler yazdım adına
şimdi senden son bir isteğim var
giderken tüm hayatı söndür
bir tek o zaman gittiğini hissetmem





lisede öss ye mi
yoksa sana mı hazılanıyordum bilmiyorum...
test kitaplarında
çözdüğüm soruların doğru cevapları
hep sendin
her sayfada ismin
ve
isminin karşılığında ya ismim
yada çocukluğumun göstergesi bir kalp...
mezuniyete seni bir daha göremicek olmamın verdiği hüzünden
sırf sana ders çalıştırmak bahanesiyle
yanına oturmak için kitap başında sabahlamanın ödülü olan
bir kağıt parçası değerindeki takdire bile sevinememiştim
halbuki aldığım ilk ve son belge niteliğindeydi.
her sınav sonrası tercih formları geldiğinde
puan kağıdını yok ederdim
çünki ailem gördüğünde bir tercih yapmamı isteyeceklerdi
oysa ki hiç bir kodun karşılığında sen yoktun!
sen çekip gittin
bense hala kodların karşısında seni arıyorum

çocukluğum akraba ziyaretlerine giderken
şehirler arası yolda otobüsçülük oynayarak geçti
kah gaza basıp trafik canavarı oluyordum
kah çay kahve servisi yapıp muavin
büyüdükçe oyunlarımda değişti
lise de sigara dumanına boğulmuş kahve köşelerinde
çeşitli 52 oyunları
üniversitede ise sağcılık solculuk oyunları oynadım
ilk cinayet teşebbüsüm sana aşık olduğum zaman
içime işleyen seni öldürmek oldu
ama sen yaralı kurtulmuştun
şizofrenik hayallerimde ikimizde çok acı çekiyorduk
ilk alkolüde beynimi uyuşturmak için o anda aldım
ve hala da bırakmadım
şimdiyse asosyal bir hayat kurdum kendime
içinde her sabah yazmaya karar verdiğim
ve her akşam yazmadan yattığım günlük dediğim bir ilkokul defteri
bir de sen varsın...



siyah beyaz fotoğraflarda yaşar oldum
bir trenin vagonunda
bilmediğim şehirlere yol alırken
tükenen beynimdeki tek soru
meçhul akıbetimin sonunun ne olacağı
ölmek mi? yaşamak mı?
hangisini tercih etmeliyim bilmiyorum
sadece yol alıyorum
puslu sabahlarda bir trenin soğuk ve rahatsız koltuklarında
kısa cümleler kuruyorum
hiç bir şuuru olmayan amaçlardan yoksun
sadece sessizliği bozması için
umutlarım vardı benim
hayallarimin denizinde uçsuz bucaksız umutlar
hergüne yeniden başlamanın acısını çekiyorum artık
yorgun bedenim üzgün ve yaşlanmış
hiç bir aşk kalmadı hayatımda ne de bir dost
delicesine serüvenlerime dayanamadılar
şimdi tek avuntum bir kaç sepya fotoğraf
üzgün
eski
ağlamaklı...



Bu gece karanlıklar dünyasına hükümdar oldum
Siyah pelerinim gözlerime kadar kapatıyor her şeyi
Herkes ölümü iliklerine kadar hissedecek
Silahım kelimeler olacak
Birlikte yok olacağız
Sen acı çekeceksin
Ben ise ölümden zevk alacağım




pilim bitiyor acil şarja takılmam lazım
işlemcim iflas etmek üzere
harddiscime aşk denilen virüs bulaştı
format atma sistem geri yükleme işe yaramıyor
dost antivirüsü sistemi daha da karıştırdı
kalp ciddi bir hata verdi
bir daha açılmamak üzere kapatılıyor

üstüme geliyor duvarlar
nefes alamıyorum
hayatım kördüğüm çözdükçe dolanıyor
ne yaptığımı ne istediğimi bilmiyorum
sen gittiğinden beri
gözlerim kan ağlıyor
anlatamıyorum dertlerimi
parçalara ayırmak istiyorum bedenimi
ve
herbir parçamı
sonsuz boşluklar savurmak
kalan tek umudumu da yitirdim
22 yaşında yok oluşum başladı
meçhul fırtınalarda cehenneme sürükleniyorum
yalnızlıklarım artıyor
hiç bir yalan yok oluşumu durdurmuyor
tüm kapılar kapandı
ölümle yaşam arasında sıkışıp kaldım
bir el bekliyorum tüm belirsizlikleri bitirmesi için
ya öldürmeli ya yaşatmalı



geri getirebilir misiniz çocukluğumu bana?
yada kırılan oyuncaklarımı?
mahalle aralarında oyunlar oynamak istiyorum
kurabiye yemek için
annemin bana süt içmemi şart koşmasını.
bir an önce büyümek için
gece erkenden yattığım zamanlara dönüp
hiç büyümemeyi diliyorum...
vitrinde gördüğüm oyuncağı almak için
ağladığım yıllar ne çabuk geçti...
önce gülmeleri unuttum sonra ağlamaları.
hayatla yeni mi tanışıyordum
yoksa cehennemi mi yaşıyorum hala bilmiyorum



hayat satranç gibi
uzun düşünceler sonunda bir hamle
düşünmeden yapılan hamleler hep mat olur
sen düşünmediğim hamlemlesin
ve oyunu bitirdin
yeni bir oyun yok
bu gece hayat bitti







ilk başta
apartmanımın
20 metrekarelik
beton alanında
dolaşmaya başladım
daha sonra
apartmanımın etrafı
şimdiyse
sonu olmayan yollarda
geziyorum
nereye gidiyorum bilmiyorum
aslında kaçıyrorum sensizlikten
nereye kadar gider bu yol
bilinmez
sadece gidiyorum
siyah geceye doğru
ölüme doğru

ışıklar kapandı ve geri sayım başladı
10,9,8 ben sensizim
7,6,5 gözlerim seni arıyor
4,3 ağlamaya başlıyorum
2 son saniye ve son umut
1 hala yoksun
0 bu yıla da sensiz girdim
senin özleminle geçecek365 gün daha
her sabah yeniden öleceğim 365 gün




anlaşılmaz bir hikaye yazdım
içinde birtek senin olduğun
kendime sakladım sözcükleri
ve
yok oluşuma ithaf ettim
karmaşık hayatın içinde üşüyorum
içimi ısıtmıyır hiçbir ateş ve
hiç bir deniz sensizliği saklamıyor
batık gemilerim sahile vurdu
özgürlüğün simgesi martılar esaretime nispet yapıyorlar
ne zaman okyanusa açılmaya kalksam
fırtınalarda karaya vuruyorum
tarif edemiyorum tükenişimi
sadece seyrediyorum
hayatın gözlerimin önünden akıntıya kapılmasını





Bir simit bir sigara
Otururum deniz kenarına
Beklentilerimin akıntılarında sürüklenip dururum
Bir simit bir sigara
Bazen bir bardak sıcak çay eşlik eder
Bazen bir kitap
Açılırım hayal denizlerine
Ne bir fırtına durdurur beni
Ne de düş kırıklıkları
Bir simit bir sigara
Otururum deniz kenarına
sayarım gemileri
1. 2. 3…
her biri selam vermeden geçmez
bir simit bir sigara
martılarla paylaşırım simidimi bazen
sevinçle gülüşürüz birbirimize
simit için onlar teşekkür eder
yarenlikleri için ben
bir simit bir sigara
bazen boğulurum gürültüden
denizin havası ayıltır beni
bir simit bir sigara
olta atarım denize bazen
mutluluk çıkar
neşe çıkar denizden
bir tek sen çıkmazsın
beklerim umut akıntılarının seni getirmesini
akıntılar bir şeyler bırakıp sahile geri dönerler
ama hiç biri sen değilsindir
bıkıp usanmadan beklerim
gün gelecek bu sahilde karşılayacağım seni
bir simit ve bir sigara ile





yatağım soğuk, ellerim titrek,
çığlıklarım masum, hayatım yalan,
aşklarım hançer,kalbim hasta,
aldığım nefes zehir...
yok oluşumun parafı atılmış
tanrı tarafından onaylanmayı bekliyor
ismim savaş ruhumsa yenik
tahriklerine aldandım şeytanın
günahlarım amel defterime yetmiyor
köşeye sıkıştım
mutluluk gecenin kuytularına saklanmış
sobelenmeyi bekliyor
umutsuzluklarsa üstünü örtüyor bulmak imkansız!!!
son blöfümü yaptım sıra azrailde
ya kazanacak
ya kaybedecek..




bir hastahanenin soğuk ve karanlık morgunda bıraktım bedenimi
ruhumsa makinelere bağlı can çekişiyor
hiçbir ilaç açılan yaralarımı tedavi etmiyor
yapılan konsültasyonlarda teşhis konulamıyor
(u)mutsuzluğuma
doktorlar ölüm saatimi kayıtlara geçemiyor bir türlü
nefes alıyorum fakat kalbilmse çoktan durmuş
sensizlik krizlerim yeniden dirilmemi engelliyor
vasiyetim yaşarken tekerrürden ibaret şiirlerimde saklı
acı çekmeden ölmem için verdikleri zehir
acılarımı dindirmese de ölümüm için geri sayımı başlatıyor
10. 9. 8...

hayat türküsünün son nakaratını çalıyorum
puslu yalnızlığıma karşı
yeni bir şarkı yada söz yok
gitarımın telleri kopuk
kalbim kırık
aydınlatmıyor hiçbir şiir hayatımı
dinleyen olmadı tekrarlanan cümlelerimi
aşka karşı susuzluğumu ölüm gideriyor
buhulanmış camlarda azrailin nefesi
geçmişim siyah beyaz ekran misali
anlılar net değil
korkularım gerçeklerim oldu
şizofrenik ruhum kayıplarda
amaçsız dostlar kendileriyle meşgul
kimse bilmiyor bilincimi yitirdiğimi
son kelimelerim dökülüyor morarmış dudaklarımdan
"hatayı nerde yaptım..."




yardım çığlıklarım azrail tarafından duyulmuyor
sonsuz yaşama mahkum edildim
çökme tehlikesi altındaki hayatımın yıkıntıları arasında
oyunlar oynuyorum
kan damlaları döken gözlerim artık hiçbir doğruyu görmüyor
bu yüzden bütün hatalarım
tehlikeli aşklarım vücudumu yaralıyor
uyuşturuculardan morarmış ruhum acıları daha net hissediyor
sadece yalnızlığımı ifade eden sözcüklerim duvarlara çarpıpbana geri dönüyor
derin kesikleri bırakıyor düşlerimde
konaklamaya gelen hastalıklar bedenime yerleşme kararı aldı
tedavilere cevap vermiyor
cebimde ki son dal seni yakıyorum geceye karşı
her nefeste biraz daha bitiyoruz ikimizde
sonunda yok olacağız birlikte






canımı sıkma canını yakarım
acı çekmek senin için korkunçsa
benm için bir yaşam biçimi
köşeye sıkıştın
damarlarında dolaşan beni hisset
sonun olacağım
arabesk hayatından tek kurtuluşun benim
bunu kabbullen
bedenini ele geçiriyorum
defolu kalbinin geri iadesi yok
bunlar son nefes alışın
bana karşı koymak için çabalama
bunu yapamassın
hastalığının teşhisini koydum
kafatasının içinde beyin yok
paranoyak bir hayatın esiri olmak üzeresin
asla ne yapacağımı çözemeyeceksin
sadece bana itaat et
göz yaşların sel olup akacak
sense durduramayacaksın
kendi mezarını kazıp kendini defnedeceksin
ruhun ızdırap içinde yok olacak





tükenen umutlarımın gölgesinde terar eden şiirler yazıyorum
sensizliğe karşı yaktığım sigaraların dumanıyla
tüm benliğim geceye karışıyor!..
sözcükler ifade etmekte zorlanıyor bilinmeyen yaşamımı
hastalıklı ruhum hayata tutunmamakta direniyor
can kırıkları odamın her yerine dağılmış
düşlerimi kanatıyor
yalnızlıkla dost olan gözlerim uykuyu hayatından çıkaralı
bir hayli zaman geçti
ölüme karşı akılsızca oynadığım oyunlar hiçbir hata kabul etmiyor
karanlıkta dolaşan ruhların acı çeken çığlıkları
dikkatimi dağıtıyor
etkileyici başlangıçlarım yerini sonlar bıraktı
kısa cümlelerim hayatımı özetliyor
sen=yok oluş





düşlerim tükendi umutlarımsa hiç var olmadı
pesimistliğim gecenin üstünde
bir sis perdesi oluşturdu
her taraf zifir karanlık
acılarımı dindirmek için oluşturduğum buz kütleleri
yanan nefretimde eriyor
dünyanın yok oluşunu başlattım
insanCıklar kaçışıyor ölümden
azrail in görevini devraldım
hiçbir canlı yaşamayı haketmiyor
kanlar içinde yatan ruhum birtek onu düşünüyor
kısa hikayelerin son noktalarını koymak üzereyim
kıyamet meleği durduramıyor beni
apır cümlelerim derin kesikler bırakıyor
cehennem zebanileri en yoğun saatlerini yaşıyor
çünki hiçkimse sağ çıkamayacak sabaha





Duman altı hayallerimin sonunu gördüm
Başı sonu belli olmayan sözcükler
Boşluklarda yok oluyordu
Senle başlayan cümlelerimin her biri yasaklanmıştı bana
Halbuki bütün cümlelerim senle başlıyordu ve yine senle bitiyordu
Yasaklanmış gözlerin geliyordu gözlerimin önüne
Yasaklanmış sesin çınlıyordu kulaklarımda
Yasaklanmış sevdamın kırıkları kanatıyordu kalbimi
Her gün bir öncekinden daha da fazla
Kalbim tükendi artık kanamaktan
Kan kaybından kaybediyorum kalbimi
Elveda yasaklı sevdam





vurgun aşkların sonuncusunu yaşıyorum
yalnızlığımda
uzunlu kısalı cümleler kurdum
deliliklerime karşı
şarkılarım sensizliği dile getiriyor hep
kanatıyor bedenimi kırık yüreğimin parçaları
git sende
nasılsa alışkınım terk edilmelere
ardından yaralarımı sarar elbet karanlık geceler
sus
bozma sessizliği
gözyaşlarımı silmek için bekliyor
paramparça ruhum umutları toparlamaya çalışmaktan
bitap halde
sahte kahkahalarım yerini ağlamalara bıraktı
susmak bilmeyen
unutulmamak için bıraktığın iz
kördüğüm geçmişime bir düğüm daha atıyor
sözlenecek sözler bitti
ve
sen gidiyorsun

küflü duvarlar ardına hapsettiğim vücudum
özgürlüğü çoktan unuttu
çelişkili ifadeleri satır arası boşluklarda
kendini belli ediyor
ruhum ağır işkenceler sonucu moraran bededime
tüm yalnızlığından dolayı küs
yaktığım sigaralar sonucu çürüyen ciğerlerim
oksijen solumayı çoktan unuttu
ikilemlerim yüzünden kalbim acılar içinde
karar veremeyişlerim en büyük cezam
günde üç defa verdikleri hatıralarım
derin kesikler bırakıyor benliğimde
iletişim sürecinde verdiğim mesajların alıcısı da
kaynağıda bendim
ve
her seferinde düşüncelerimin gürültüsünde kayboluyordum
ağır yaşantılar sonucu edindiğim davranışları
hiç bir sosyal bilim dalı açıklayamıyordu
oysa ki cevap çok açık ve netti
ben seni deliler gibi seviyordum




Tek bir tema üzerine oturttuğum şiirlerim
Aynı cümleler üzerinde dönüp dolaşıyordu
Oysa ki ben yeni şeyler yazmaya çalışıyordum
Pesimist düşüncelerim
Hiçbir yazısında umutlardan söz etmiyordu
Ve
Bu birçok kişinin sıkılmasının
En büyük nedeniydi
Bitmemiş bir şeyler vardı yaşamımda
Yada
Bitirmek istemediğim
Mazoşist ruhum yalnızlığımın ve
Paylaşımcı olamamamın sebebiydi
Yaktığım sigaralarla tüm deliliklerim
Beni dört duvarımın arasına sıkıştırmaktan
Başka hiçbir işe yaramıyordu
Gecenin karanlıklarına sakladığım sensizlik
Güneşin batmasıyla ortaya çıkıyordu
Ve ben kabuslar içinde uyanıyordum
Kendimi geliştiremiyordum artık
Çünkü hala geçmişte yaşıyordum
Şimdi son kez kendimle kucaklaşıyorum
Ve tüm yaşamı çöpe atıyorum
Merhaba ölüler diyarı
Bu gece seni bulmak için burdayım





Tüm devrelerim yandı!!!
Bedenimin savunma mekanizması saf dışı
İçeriden ve dışarıdan gelebilecek
Her türlü tehlikeye açığım...
Sınırlarımı koruyan askerlerimin
Acemilikleri
Bütün zararı kendime vermeme neden olmakta!
Silahlarım eski ve paslanmış
Savaşlarım esnasında tutukluk yapmakta...
Ruhumun toprakları düşmanın eline geçiyor...
Askeri taktiklerim hiçbir işe yaramıyor
Müttefiklerim saf değiştirdi
Herkese karşı tek başımayım
Ağır bombardıman altındaki düşüncelerim
Kurtuluşun olmadığını söylüyor
ama
Ben yenilgilgiyi kabullenemiyorum...
Sonu kozum olan umutlarımıda çoktan oynamıştım
Delik deşik düşlerimin kalesi
Her an düşebilir
Esareti kabullenemem!!!
Bu savaştan ya galip çıkarım
ya da ölü...

sekreye uğramıştı beyin fonksyonlarım
tüm dengelerimi yitirmekteydim
üzüldükçe, gülmekte
ve
güldükçe, ağlamaktaydım
uykularım delik deşik
gözlerimdeki yorgunluk bu yüzden
duyu organlarımı yitiriyordum
her gece biraz daha
duymuyor, görmüyor,
dokunamıyor, tat alamıyor
konuşamıyordum...
bilinç altına ittiğim sen
hiç olmadık zamanlarda tekrar çıkıyordun
ve ben acı çekmeme engel olamıyordum!!!
paranoya başlangıcı hastalıklarımın
yegane sebebi
her sabah
tek gecelik ilişkiler karşılığı
satılığa çıkartılmış
bedenlerin yanında uyanmamdı...
sağcılı, solculuk oyunlarım son bulmuştu...
kazananı yoktu bunların
hepimiz kaybetmiştik!!!
uzunlu kısalı yollarda yaşamak istiyorum
tıpkı cümlelerim gibi kaçışlarla dolu yollarda...
çocukluğumu seni tanımaya başladığım günlerde yitirmiştim
halbuki evcilik oyunlarım yarıda kalmıştı...
terkedilişlerim hususunda biçare kalmıştım
geride telleri kopuk bir gitar ile
unutulmaya yüz tutmuş bir bağlama kaldı yalnızlığımı alan
yolumu kaybettiğimde karanlığın çökmesini bekleyip
kutup yıldızına bakıyordum
bana her seferinde seni gösteriyordu
ama ben seni hiç bulamamıştım



Unutmak üzere
Geceleri başka bedenlerin yanında
Uyuma çabalarım boşunaydı
Dokunduğum her tende
Öptüğüm her dudakta sen vardın
Yaptığım tüm hatalar için
Neden sorusunu sorduğumda
Karşıma çıkan ilk cevap
Terk edilişim oluyordu
Oysa ki ben bu soruyu sormayalı
Bir hayli zaman oluyordu
Cevapsa hala değişmemişti
Yaşanmamışlıklarım bir şekilde karşıma çıkıyordu
Tüm kaçışlarıma rağmen
İlk yardım tedavilerine cevap vermeyen
Umutlarım gözlerimin önünde ölüyordu
Bense hiçbir müdahalede bulunamıyordum
Doktorculuk bilgilerim yetersiz kalıyordu
Gözlerimdeki ışık çoktan sönmüştü
Sensizliğe mahkum edilişimle birlikte
Karanlıkların sonu yoktu
Ve
Güneş hiç doğmayacaktı
İçimde yanan ateşi hiçbir buz kütlesi söndüremiyordu
Ve
Ben küle dönüyordum
Bu dönüşün yeniden doğuşu olmadığından
Adım gibi emindim
Uykusuzluklarımın sonu gelmiyordu bir türlü
Antidepresan karşı bağışıklık kazanmıştı bedenim
Damarlarımda dolaşan kanın
Ph değerleri gittikçe düşüyordu
Nabzım duruyordu
Ve
Ben ölüyordum
Ölüm yeni bir başlangıçtı
Ama acıların
Ama kurtuluşun





Kayıp kente öyle yakışırdı ki yağmur
Çocuksu gözyaşları misali düşerdi her damla
Saçakların altına sığınırdık
Oyunlarımız bölündü diye ağlayarak
Annem çağırırdı ve ben evcilik oyunlarında seni bırakmanın verdiği hüzünle
Ve babamın bağırmasından korkarak biraz yağmurun
Biraz göz yaşlarımın verdiği ıslaklıkla girerdim küçük odama
Ağlardım saatlerce
Bulutlar bir yandan göz yaşlarım bir yandan ıslatırdık bu şehrin küf kokan sokaklarını
Kaçamazdık hiçbir yağmurdan
Çünkü her tarafımız dağlarla çevriliydi
Nefes alamazdık
Yanan kalorifer dumanları bu şehre bir sis bulutu gibi çökerdi
Yıldızlar hiç görünmezdi
Şimdi sen yoksun ya yanımda kayıp kentin kayıp genci olarak geçiyorum polis tutanaklarında
Bir serseri misali rüzgarlar altında evcilik oyunları oynuyorum
Hiçbir zaman ne bir evim ne de bir sevgilim oluyordu
Ben asi bir genç oluyordum sevdiği elinden alınmış oyunları yağmurlar tarafından paramparça edilmiş
Kayıp kentin görünmezdi yolları sisten yağmurdan sensizlikten
Yolumu bulamazdım kayıp kentin tüm yolları sensizliğe ve yağmura çıkardı

arkadaşlar bu konuda gördüğünüz tüm şiirler bana ait olmakla birlikte bazı fotoları da bizzat çektim yorumlarınız bekliyorum

valla tek kelimeyle harika :)
devamını bekliyoruz...

saol yazdıkça devamıda gelecek