Bıktım, acıtan sorularınızdan…
Görmüyor musunuz ?
Bende ne ben kaldı, ne de siz…!
Ben, kendime ağır gelmeye başladım…
Sakladıklarım, yara misali içimde…
Kapanmadı, kapanmaz..
Her fırsatta canını yaktığınız...
Mutlu kız ‘’ ben ‘’…
Yalan..
Koca bir yalan…
Dipsiz bir ucurum var aramızda…
Bitkinim..
Yorgunum..
Ve bitmek istiyorum…
İçimdekileri kırmak, dökmek acımasızca..
Bir hamlede yok olmak istiyorum…
Var mı ötesi ?
Ağlıyorum işte..
Damlalar su misali..
Küçücük mutluluklarım..
İmrendiğiniz cocuksu gülüşüm..
Sahip olduklarım, bunlardan ibaretti…
Ben mutluydum…
Kendimi kandırıyordum masumca..
Şimdi kaybettim elimdekileri…
Kaybettim kendimi..
İnsan kendine ağır gelir mi ?
Kendini acımasızca yargılar mı?
Diyorum ya ;
Ben, kendime ağır gelmeye başladım…
Kızgınlığıma sebep aramayın..
Beni bende bırakın yeter!
Herseyin bir sonu varmış …
Bekliyorum sessizce…
Tüm kırgınlıklarımla, yaralarımla, yalnızlığımla..
Sonumu bekliyorum nefesi karanlık dünyamda...